ნაშრომი შუა საუკუნეების ქართველი ფილოსოფოსის, ნეოპლატონიკოსის, იოანე პეტრიწის მუსიკალურ-ესთეტიკური აზროვნების შესწავლის მცდელობაა. პროკლე დიადოხოსის „ღმრთისმეტყველების საფუძვლებისა“ და ნემესიოს ემესელის ბუნებისა-თვის კაცისას პეტრიწისეულ თარგმანებზე მრავალწლიანი დაკვირვების შედეგად ავტორი განსხვავებულ ხედვას გვთავაზობს: ქართული ფილოსოფიისა და ესთეტიკის მკვლევარნი მუსიკისადმი პეტრიწის ინტერესში ფილოსოფოსის მხატვრულ-შემოქმედებითი მეთოდის დადასტურებას ხედავდნენ, და არა უმეტეს. მუსიკოლოგიური მიდგომა, მუსიკალურ-ესთეტიკური აზროვნების ისტორიაში იოანე პეტრიწის ადგილის გარკვევა კი მის ნააზრევს არგუმენტის ღირებულებას ანიჭებს. იოანე პეტრიწის – „პლატონური ფილოსოფოსის“ – სამუსიკო-ესთეტიკური ხედვა და ორიგინალური სამუსიკო ტერმინოლოგია მისი თანადროული ქართული მუსიკალური ხელოვნების მაღალმხატვრულობას ადასტურებს.
წიგნში თავმოყრილია ავტორის მიერ სამეცნიერო კონფერენციებსა და საერთაშორისო სიმპოზიუმებზე წაკითხული მოხსენებები, სამეცნიერო ჟურნალებში, თბილისის ვანო სარაჯიშვილის სახელობის სახელმწიფო კონსერვატორიის სამეცნიერო ნაშრომებისა და ტრადიციული მრავალხმიანობის კვლევის საერთაშორისო ცენტრის კრებულებში გამოქვეყნებული სტატიები.
ნაშრომი განკუთვნილია ძველი ქართული ფილოსოფიით, კულტურით, ესთეტიკით, მუსიკის ისტორიით, ქართული მრავალხმიანობით დაინტერესებული სპეციალისტებისა და მკითხველებისათვის.
Discussion about this post